Zero

„Daj mi trochę czasu albo wypal to uczucie we mnie 

Zagrajmy w chowanego, aby odwrócić sytuację 

Jedyne, czego pragnę, to móc poczuć smak twoich ust.”

            Każdy sądzi, że można samemu odnaleźć siebie, tak naprawdę poznać samego siebie. Poczuć, jak to jest być szczęśliwym, uradowanym życiem i nie śpieszącym się do przodu. Człowiek omylnie myśli, że łatwo dostać się do serca innego człowieka, który został zraniony i porzucony.

            Wszyscy w pewien sposób chcą zostać mile przyjęci; aby żaden z nich nie usłyszał słowa „nie”, bo będzie cierpiał. Ale czy właśnie na tym nie polega życie? Na własnym cierpieniu, bólu i miłości? Sens naszego życia został wypisany już dawno temu, zanim jeszcze się urodziliśmy. Każdy rozdział został wypisany ze szczegółami, bez błędów i bez jakichkolwiek pomyłek. Przeznaczenie ustanawiało nas godnymi sobie; w głębi duszy wiedzieliśmy, co nas spotka. Więc dlaczego tak bardzo cierpimy?

*

            Bez zbędnego pożegnania, macham ręką w stronę przyjaciółki, tym samym ją żegnając. Wzdycham z rezygnacją i wsiadam do samochodu rodziców, wiedząc, że moje prośby i tak nie zostaną wysłuchane. Nikt nigdy mnie nie posłuchał, więc dlaczego ma to zrobić w tej chwili? Moje zdanie jest mało ważne.

            Opieram czoło o szybę, uśmiechając się do Sary, a samochód rusza. Jedna, mała łezka spływa po moim policzku, a serce rozrywa się na tysiąc kawałków. Tak bardzo będę tęskniła za Phoenix. Moim miastem, w którym poznałam tylu wspaniałych ludzi. Teraz pozostanie tylko złudnym wspomnieniem, bo już tutaj nie wrócę.

            Po dwóch godzinach jazdy, robimy postój przy jednej z przydrożnych restauracji. Ja pozostaje w samochodzie, nie mając ochoty na jakiekolwiek jedzenie. Nie przełknęłabym ani jednego kęsa. W końcu moje oczy same się zamykają, a Morfeusz zabiera mnie w swoje krainy.

            I właśnie wtedy, ktoś wsiadł do samochodu i odjechał razem ze mną. Od tego zaczęła się moja historia. Historia cierpienia i miłości. Ale tak naprawdę, wyszłam z tego na dobre.